Goed artikel Theo en Joris. Al jaren twijfel ik aan de toegevoegde waarde van toezicht op kwaliteit, zeker als dit wordt benaderd vanuit een systemisch perspectief of een veronderstelde gedachte van meer waarde door de toezichthouder. Kwaliteit wordt dagelijkse gemaakt door onze mensen in hun zorgrelatie met de ouderen; jullie benadering van het stimuleren van potentieel is een vruchtbare gedachte die het waard is om uit te werken.

ik ben ook wel benieuwd hoe jullie aankijken tegen de meer rauwe werkelijkheid die zich vaak voordoet, bijvoorbeeld een werkelijkheid met agressieve clienten of stevige mantelzorgers die het roer in handen nemen in de plaats van verzorgers of artsen.  Het is steeds meer praktijk en kan dit ook op de agenda komen van bestuurders en toezichthouders? Kunnen we 100% goede zorg garanderen en aan de opgeklopte verwachtingen voldoen? Zijn er grenzen in de relationele kwaliteit tussen organisatie en “client”? Zomaar wat vragen die diep ingaan op de essentie de belofte die een VVT organisatie wekt versus de rauwe kanten in de beleving van de clientrelatie. 

Dag Eppie, dank voor jouw positieve reactie en jouw aanvulling is zeker relevant. Nu is het de vraag of agressiviteit van clienten te maken heeft met het ziektebeeld (bijv. in GGZ) en onderdeel van (niet gemakkelijke) behandeling of onbeschoft gedrag (bijv. in SEH omdat ze 'niet snel genoeg' behandeld worden). In verschuiving van verzorgingsstaat naar civil society moet er ook weer een balans komen tussen rechten van burgers én hun plichten. Wat dat betreft hebben zorgverleners recht op bescherming tegen onheuse eisen van hun clienten en familie.