Kunnen filosofen helpen bij maatschappelijke problemen als depressie? Die vraag stond centraal in een artikel in de Trouw (23-10-18) In het artikel beargumenteer Ber van den Bergh dat depressie niet een stemmingsstoornis is maar een afstemmingsstoornis. Een gevoel van vervreemding van de wereld om ons heen wordt vaak beantwoord met een schreeuw om meer autonomie. Het losbreken uit het dagelijkse. Van den Bergh stelt dat juist deze beweging van het verbreken van relaties leidt somberheid. Om deze vervreemding tegen te gaan dient de mens verbonden te zijn met andere en de wereld. Van den Bergh noemt deze verbondenheid resoneren met de werkelijkheid. Deze gedachten deed mij denken aan de lezing van Hans Achterhuis tijdens een Governance-College (10-10-18) Achterhuis gaf een vertoog met betrekking tot de vraag: Wat is autonomie? En concludeerde dat de mogelijkheidsvoorwaarde voor autonomie en zelfbepaling, wellicht contra intuïtief, juist gebondenheid en sturing zijn. Met andere woorden, om autonoom te zijn dient de mens een afhankelijkheid van andere mensen toe te staan. Vanuit filosofisch perspectief is somberheid en depressie te voorkomen door het onderhouden van relaties met andere.