In de 21^ste eeuw lijkt de wereld steeds meer te acteren in verschillende snelheden. De snelheid van het in stand houden van wat tot nu toe gewerkt heeft en de snelheid van onbevangen antwoorden zoeken op de vraagstukken van vandaag. Soms leidt dit tot steeds bredere kloven maar steeds vaker lukt het ons ook bruggen te slaan.

Industrialisering, globalisering en urbanisering leiden uiteindelijk tot uitputting van grondstoffen, een vervreemdende multiculturaliteit en eenzaamheid. Daar tegenover denken we steeds meer in ecosystemen en vinden we nieuwe vormen van saamhorigheid zoals in het snel groeiende fenomeen van zorgcoöperaties. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter en zo ook de gezondheidsverschillen op de plekken waar de welgestelden en daar tegenover de kanslozen wonen. Maar ook zien wij dat de weg omhoog gevonden wordt door aan te sluiten bij de eigen kracht van de zogenaamde zwakken, vele vormen van nieuw sociaal ondernemerschap en de toenemende waardering van ervaringsdeskundigheid.

Mijn inziens is het belangrijk dat wij ons realiseren dat de wereld die wij nu kennen bij elkaar gehouden wordt door instituties, organisaties en regels die ingegeven werden door vraagstukken en ambities van de 19^de en 20^ste eeuw. Veel is er in die tijd bereikt maar ook zijn er immense nieuwe vraagstukken gerezen. En om antwoorden op die vragen te vinden zitten de constructen van de 19^de en 20^ste eeuw ons danig in de weg. De kunst is wat goed gaat en adequaat georganiseerd is te behouden maar ook de vraagstukken van de 21^ste eeuw verder te helpen met nieuwe vormen van organiseren. Ik noem twee  grote zorg gerelateerde vraagstukken.

1. Ouderdom komt met gebreken. Als bijna iedereen oud of zelfs stokoud wordt hoe maken we dan de leefwereld van onze ouderen afgestemd op hun toenemende zorgen en afnemende mogelijkheden.

2.  Als ons het niet lukt in de 21^ste eeuw voor zoveel mogelijk mensen (ook die waar een deukje inzit) zingevende levensdoelen en levenswegen te vinden zullen depressie, verslaving en eenzaamheid steeds meer mensen gevangen houden in een destructieve levensstijl.

Om verder te komen is overstijgend en vernieuwend denken nodig in plaats van de nog steeds dominant departementale gemakzucht en luiheid van denken in Den Haag.  Hiernaast moet synergie georganiseerd en geoefend worden in plaats van ons af te sluiten van de omgeving in een preoccupatie met onze eigen besognes. Ten slotte moeten we durven afschaffen! Onze managers, regelgevers en systeembouwers hebben onze wereld zo volledig geplaveid en dichtgetimmerd dat er niets nieuws meer kan groeien.

Maar gelukkig gaat ‘It’s time to GROW’ hier verandering in brengen door nieuwe overstijgende manieren van werken te bevorderen. Maar vergeet daarbij niet je 19^de en 20^ste eeuw hoofden leeg te maken en de ballast van het verleden van je schouders te laten vallen.

Marius Buiting
Directeur NVTZ